رمان مائده های زمینی و مائده های تازه، رمانی است که قالب های مختلفی به خود گرفته است: نظم، نثر شعرگونه، سفرنامه، شرح حال و گفت وگو. اگرچه در این رمان، المان های داستان پردازی و خودزندگی نامه بسیار واضح و آشکار به چشم می خورد، اما رمان مائده های زمینی و مائده های تازه بیشتر به عنوان اثری فلسفی در نظر گرفته می شود. این عنوان شامل دو بخش است که با فاصله ی زمانی چهل ساله نسبت به هم نوشته شده اند. بخش اول زمانی نوشته شد که آندره ژید در حال بهبودی از یک بیماری کشنده بود. نویسنده از طریق نظمی فاخر و در قالب سفرنامه، داستان بازدیدش از جنوب ایتالیا، مزرعه ای در نورماندی و مکان های مختلفی در آفریقای شمالی را بازگو می کند. جان مایه ی اصلی این بخش، زندگی در لحظه ی حال و در آغوش کشیدن احساسات و تجارب تلخ و شیرین زندگی است. بخش دوم که در دهه ی ششم زندگی نویسنده به نگارش درآمد، تأیید و تأکیدی بر فلسفه ی دوران جوانی ژید و تفسیری جامع از مفاهیم مذهبی و سیاسی این فلسفه است. ژید در رمان مائده های زمینی و مائده های تازه بیان می کند که بزرگ ترین افسوس های ما، امور انجام شده نیستند، بلکه کارهایی هستند که آن ها را انجام نداده ایم: فرصت ها و تجارب از دست رفته و لذت هایی که از خودمان دریغ کرده ایم.